ជាទូទៅការបង្កើតវ៉ាក់សាំង គឺជាដំណើរការដ៏លំបាក និងត្រូវការពេលវេលាច្រើនដើម្បីធានាប្រសិទ្ធភាពនៃវ៉ាក់សាំងដែលគេអនុញ្ញាតដាក់ឱ្យប្រើប្រាស់។ ជាមួយនឹងការគំរាមកំហែងឥតព្រាងទុកនៃជំងឺកូវីដ១៩ ដែលធ្វើឱ្យពិភពលោកមានការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើន ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវកំពុងប្រឹងប្រែងកាត់បន្ថយពេលវេលាក្នុងការបង្កើតវ៉ាក់សាំងដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងមេរោគនេះឱ្យបានកាន់តែឆាប់រហ័ស។
ខណៈដែលរដ្ឋាភិបាល និងប្រជាជននៅជុំវិញពិភពលោកបន្តជជែកវែកញែកអំពីប្រសិទ្ធភាពនៃសេចក្តីប្រកាស និងការដាក់បញ្ជាឱ្យនៅផ្ទះ ព្រមទាំងការបិទសេវាកម្ម និងអាជីវកម្មផ្សេងៗមួយចំនួន បញ្ហាដែលប្រឈមមុខចម្បងដែលបង្រួបបង្រួមប្រជាជនទូទាំងពិភពលោកនោះ គឺតម្រូវការនៃវ៉ាក់សាំង។ អំឡុងពេលដែលមន្ទីរពិសោធន៍របស់រដ្ឋាភិបាល និងមន្ទីរពិសោធន៍ឯករាជ្យមួយចំនួនបាននឹងកំពុងធ្វើការស្រាវជ្រាវ និងព្យាយាមផលិតវ៉ាក់សាំង គេឆ្ងល់ថាតើវានឹងត្រូវការរយៈពេលប៉ុន្មានទើបមានការចាក់ថ្នាំបង្ការមេរោគនេះ។
អត្ថបទមួយរបស់កាសែតញូវយ៉កថាមស៍ (New York Times) បានរាយការណ៍អំពីក្រុមហ៊ុនផលិតឱសថហ្វៃហ្សើរ (Pfizer) និយាយថា ក្រុមហ៊ុននេះបានចាប់ផ្តើមការសាកល្បងវ៉ាក់សាំងបួនប្រភេទទៅលើមនុស្សដែលជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តមានសុខភាពល្អចំនួន ៣៦០នាក់។
ក្រុមហ៊ុនផ្សេងទៀតក៏បានចាប់ផ្តើមការសាកល្បងគ្លីនិកដោយខ្លួនឯងដែរ ដើម្បីប្រណាំងប្រជែងក្លាយជាក្រុមហ៊ុនដំបូងគេនៅលើទីផ្សារ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អង្គការសុខភាពពិភពលោក (WHO) បានចុះបញ្ជីវ៉ាក់សាំងសរុបចំនួន ៨ប្រភេទដែលស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលពិសោធន៍នៅឡើយ។ ចំណែកឯវ៉ាក់សាំងរាប់សិបប្រភេទផ្សេងទៀត ក៏កំពុងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលអភិវឌ្ឍន៍ដែរដោយពុំទាន់រួចរាល់ក្នុងការសាកល្បងដោយខ្លួនឯងនោះទេ។
ក្រុមហ៊ុនហ្វៃហ្សើរ (Pfizer) និងដៃគូរបស់ខ្លួនដែលជាក្រុមហ៊ុនឱសថរបស់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ឈ្មោះ បាយអូអេនធិច (BioNTech) បាននិយាយថា ប្រសិនបើការសាកល្បងវ៉ាក់សាំងលើមនុស្សទទួលបានជោគជ័យ វ៉ាក់សាំងនេះនឹងអាចផ្តល់ជូននាខែកញ្ញា ខាងមុខនេះ។ ប្រភពផ្សេងទៀត ព្រមទាំងពីលោកវេជ្ជបណ្ឌិត អេនថូនី ហ្វាវស៊ី (Anthony Fauci) ដែលជាអ្នកជំនាញឈានមុខគេលើជំងឺឆ្លង បាននិយាយថា ការកំណត់ពេលវេលា ១៨ខែសម្រាប់បង្កើតវ៉ាក់សាំង គឺជាសេណារីយ៉ូដ៏ល្អបំផុតដែលអ្នកជំនាញខ្លះនិយាយថាសូម្បីតែការកំណត់រយៈពេលនេះ គឺមានភាពសុទិដ្ឋិនិយមច្រើនពេកទៅហើយ។
ទោះបីជាសហគមន៍អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រហាក់ដូចជាមិនអាចយល់ស្របលើការកំណត់រយ:ពេលដ៏សមហេតុសមផលមួយសម្រាប់ការបង្កើតវ៉ាក់សាំងក៏ដោយ នេះក៏ផ្តល់ឱ្យយើងនូវឱកាសដើម្បីពិនិត្យមើលថា ហេតុអ្វីបានជាមានភាពខុសគ្នានៃការប៉ាន់ស្មានរយ:ពេល ហើយតើវិធានការអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវចាត់ការដើម្បីបង្កើត និងដាក់វ៉ាក់សាំងឱ្យប្រើប្រាស់ទូទាំងពិភពលោកបាន។
វេជ្ជបណ្ឌិត លីនដាស្ទូអាត (Dr. Lynda Stuart) គឺជានាយករងនៃមូលនិធិប៊ីល និងមីលីនដាហ្គេត (Bill and Melinda Gates Foundation) ហើយបច្ចុប្បន្ននេះជាអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកវ៉ាក់សាំង និងផ្នែកជីវវិទ្យានៃមេរោគ និងម្ចាស់ (ខ្លួនមនុស្ស ឬសត្វ) នៃវិទ្យាសាស្ត្រនៃការរុករក និងវិទ្យាសាស្ត្របកប្រែជំងឺ។ ថ្មីៗនេះគាត់បានប្រាប់ Focus ថា៖ «ដើម្បីផ្តល់វ៉ាក់សាំងឱ្យប្រើប្រាស់បាន យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើតេស្ដ (ច្រើនដំណាក់កាលដើម្បីធានាការឆ្លើយតបរបស់ប្រព័ន្ធភាពស៊ាំរបស់មនុស្ស) ហើយទើបអាចផលិតវ៉ាក់សាំងនេះបាន»។
យោងទៅតាមនាយកដ្ឋានប្រយុទ្ធនឹងជំងឺឆ្លង (CDC) បានឱ្យដឹងថា ដំណាក់កាលនៃការបង្កើតវ៉ាក់សាំងជាទូទៅមានដូចជាដំណាក់កាលស្រាវជ្រាវ ដំណាក់កាលមុនគ្លីនិក (Pre-clinical) ដំណាក់កាលការត្រួតពិនិត្យឡើងវិញ និងអនុញ្ញាត ដំណាក់កាលការផលិត និងដំណាក់កាលពិនិត្យគុណភាព។ ដំណាក់កាលនីមួយៗអាចត្រូវការរយៈពេលខុសៗគ្នាអាស្រ័យទៅលើកត្តាមួយចំនួនដែលអាចបង្កឱ្យមានការពន្យារពេលយូរ។ រយៈពេលសរុបទាំងមូល គឺអាចមានរហូតទៅដល់ពី ១០ ទៅ ១៥ឆ្នាំសម្រាប់ការបង្កើត និងការធ្វើតេស្ដ។
វេជ្ជបណ្ឌិត ស្ទូអាត (Stuart) ក៏បានលើកឡើងអំពីកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងក្នុងការបង្កើតវ៉ាក់សាំងនេះថា៖ «វាមានសំណួរសំខាន់ពីរដែលយើងត្រូវសួរ មួយគឺរយៈពេលត្រូវការក្នុងការបង្កើតវ៉ាក់សាំង និងមួយទៀត គឺទំហំនៃការផលិតវ៉ាក់សាំង។ ប៉ុន្តែមិនថាវិធីសាស្ត្រផ្សេងគ្នាយ៉ាងណានោះទេ ក្នុងការបង្កើតវ៉ាក់សាំង ជាដំបូងយើងត្រូវយល់ច្បាស់ពីមេរោគនេះជាមុនសិន»។
ការស្រាវជ្រាវលើការបង្កើតវ៉ាក់សាំងនេះនឹងមិនអាចប្រព្រឹត្តទៅបាននោះទេ ប្រសិនបើគ្មានស្ថាប័នវិទ្យាសាស្ត្រផ្សេងៗក្នុងតំបន់ ដើម្បីជួយសម្របសម្រួលដូចជាវិទ្យាស្ថានប៉ាស្ទ័រកម្ពុជា នៅទីក្រុងភ្នំពេញជាដើម។
អាយភីស៊ី (IPC) ត្រូវបានអង្គការសុខភាពពិភពលោកហៅថាជាមន្ទីរពិសោធន៍បង្អែកអន្តរជាតិសម្រាប់ជំងឺកូវីដ១៩ បង្កើតឡើងក្នុងគោលបំណងដោះស្រាយ និងឆ្លើយតបទៅនឹងហានិភ័យសុខុមាលភាពសាធារណៈដែលរងការគំរាមកំហែងពីជំងឺរាតត្បាតសកលលោកមួយនេះ។ ដូច្នេះ អាយភីស៊ី នឹងអាចទទួលបាន និងធ្វើការសាកល្បងសំណាកមកពីជុំវិញពិភពលោក ហើយក៏អាចធ្វើតេស្ដ និងធ្វើឱ្យមានសុពលភាពនូវបច្ចេកវិទ្យាថ្មីៗស្របពេលទៅនឹងការពង្រឹងសមត្ថភាពនៃការធ្វើតេស្ដនៅប្រទេសកម្ពុជា ក៏ដូចជានៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។
យោងទៅតាមវេជ្ជបណ្ឌិត ស្ទូអាត ដោយបន្ថែមទៅលើអាយភីស៊ី បច្ចុប្បន្ននេះមានមន្ទីរពិសោធន៍ប្រហែលពី ៨០ ទៅ ១០០កន្លែងកំពុងធ្វើការស្វែងយល់បន្ថែមអំពីមេរោគដែលបង្កឱ្យមានជំងឺកូវីដ១៩ ក្នុងគោលបំណងសិក្សាឱ្យកាន់តែច្បាស់លើវិធីនៃការប្រយុទ្ធប្រឆាំង និងការពារជំងឺនេះ។
ថវិកាលើការស្រាវជ្រាវនៅអាយភីស៊ី និងមន្ទីរពិសោធន៍ បានមកពីប្រភពផ្សេងៗជាច្រើនដូចជា ភ្នាក់ងារផ្តល់មូលនិធិ និងជំនួយ។ មូលនិធិផ្សេងទៀតមានប្រភពពីរដ្ឋាភិបាលអន្តរជាតិដែលចំនួន ១លាន ៦សែនដុល្លារមកពីរដ្ឋាភិបាលអាល្លឺម៉ង់ បានផ្តល់ទៅលើអាយភីស៊ី កាលពីចុងខែមីនា នេះ។ ភ្នាក់ងារអភិវឌ្ឍន៍របស់ប្រទេសបារាំង (AFD) បានផ្តល់ថវិកាបន្ថែមទៀតចំនួន ២លានអឺរ៉ូដល់មន្ទីរពិសោធន៍នៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែលជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងអេកូម័រ២ (ECOMORE II) ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងវិធីបង្ការនៃការរីករាលដាលនៃជំងឺនេះក្នុងតំបន់។
យោងតាមគេហទំព័រ historyofvaccines.org ដែលជាគេហទំព័រអប់រំមួយបង្កើតឡើងដោយមហាវិទ្យាល័យផ្នែកកាយសម្បទានៃរដ្ឋហ្វីលាដាលហ្វៀរ (Philadelphia) សហរដ្ឋអាមេរិក បានឱ្យដឹងថា ដំណាក់កាលស្រាវជ្រាវ និងដំណាក់កាលមុនគ្លីនិកនៃការបង្កើតវ៉ាក់សាំង ជាទូទៅត្រូវការរយៈពេលពី ៣ ទៅ ៦ឆ្នាំ។ ចាប់តាំងពីករណីដំបូងដែលបានរាយការណ៍ជាសាធារណៈរបស់ជំងឺកូវីដ១៩នេះ គឺមានរយៈពេលតិចជាងប្រាំមួយខែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែដោយសារមានការគំរាមកំហែង និងការប៉ះពាល់ខ្លាំងនៃមេរោគ បានធ្វើឱ្យក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមានការខិតខំស្រាវជ្រាវកាន់តែខ្លាំងឡើង។
កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរួមគ្នាជាសកលនេះមានន័យថា ព័ត៌មានលើការស្រាវជ្រាវត្រូវបានចែករំលែកជាប្រចាំរវាងក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រក៏ដូចជានៅអាយភីស៊ី ដើម្បីអាចទទួលយកសំណាកនៃមេរោគពីមន្ទីរពិសោធន៍នៅចុងខែមីនា នេះ ហើយទន្ទឹមនឹងពេលដំណាលគ្នានេះផងដែរ មន្ទីរពិសោធន៍របស់ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង ក៏បានគូសផែនទីហ្សែន RNA របស់មេរោគនៅខែមេសា កន្លងទៅ។ ការប្រមូលផ្តុំព័ត៌មានបានយ៉ាងឆាប់រហ័សពីមន្ទីរស្រាវជ្រាវសកលលោកផ្សេងក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីនេះ បានត្រួសត្រាយផ្លូវដល់ការសាកល្បងគ្លីនិកដែលកំពុងធ្វើឡើងនៅជុំវិញពិភពលោកមុនរយៈពេលកំណត់ច្រើនឆ្នាំ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងរយៈពេលទូទៅនៃការបង្កើតវ៉ាក់សាំងការពារ។
ដំណាក់កាលនៃការធ្វើតេស្ដផ្សេងៗត្រូវធ្វើឡើងក្នុងអំឡុងពេលសាកល្បងគ្លីនិក ដោយវគ្គនីមួយៗគេអាចប្រមូលសំណុំទិន្នន័យថ្មីដែលអាចបកស្រាយបាន ដើម្បីបង្កើនប្រសិទ្ធភាពនៃការសាកល្បងនាពេលខាងមុខបន្ថែមទៀត។
ដោយសារទិន្នន័យលើការសាកល្បងរបស់ក្រុមហ៊ុនផលិតឱសថហ្វៃហ្សើរ (Pfizer) ចំនួន ៣៦០ប្រធានបទបង្ហាញពីលទ្ធផលដែលអាចធានាបាន ការសាកល្បងវគ្គបន្តបន្ទាប់នឹងត្រូវរំពឹងថាមានអ្នកស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមជាច្រើន។ នេះនឹងអាចជួយបង្ហាញពីផលប៉ះពាល់ផ្សេងៗដែលអាចកើតមាន និងពិបាកក្នុងការរុករកលើក្រុមមនុស្សទ្រង់ទ្រាយតូច ហើយក៏ដូចជាអាចផ្តល់ឱ្យមានការត្រួតពិនិត្យឡើងវិញ និងការធ្វើតេស្ដឥទ្ធិពលប្ល៉ាស៊ីបូ (placebo) ក្នុងពេលដំណាលគ្នាផងដែរ។
នៅពេលដែលការសាកល្បងជាដំណាក់កាលៗអាចសរុបលទ្ធផលដែលគេចង់បាន ទិន្នន័យទាំងនេះនឹងទទួលបានការត្រួតពិនិត្យពីស្ថាប័នដែលពាក់ព័ន្ធ។ ប្រសិនបើវ៉ាក់សាំងទទួលបានការអនុញ្ញាត បន្ទាប់មកអាជ្ញាប័ណ្ណផលិតកម្មនឹងត្រូវបានគេចេញបញ្ជាក់ជូន ហើយក្រុមហ៊ុនទាំងនោះអាចផលិតវ៉ាក់សាំងនៅក្នុងរោងចក្រដែលមានការត្រួតពិនិត្យ និងអនុញ្ញាតត្រឹមត្រូវច្បាស់លាស់ ព្រមទាំងមានការត្រួតពិនិត្យជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងគោលបំណងសង្កត់ធ្ងន់លើគុណភាព។
ជំហានចុងក្រោយទាំងនេះមានសារសំខាន់ណាស់ ជាពិសេសលើការធានាលើវ៉ាក់សាំងដែលនឹងត្រូវផ្តល់ជូនឱ្យប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយទូទាំងពិភពលោក។ ការផ្តល់សិទ្ធិក្នុងការផលិតលក្ខណៈទ្រង់ទ្រាយធំដែលប្រកបទៅដោយគុណភាពខ្ពស់ គួរតែផ្តល់ឱ្យក្រុមហ៊ុនផលិតឱសថធំៗ ដូចជាក្រុមហ៊ុនផលិតឱសថហ្វៃហ្សើរ ដែលនឹងអាចចូលរួមយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងដំណើរការមួយនេះ។
វេជ្ជបណ្ឌិត ស្ទូអាត (Stuart) បន្ថែមថា៖ «ការផលិតវ៉ាក់សាំងក្នុងកម្រិតទ្រង់ទ្រាយធំ គឺមានលក្ខណៈស្មុគស្មាញ។ ក្រុមហ៊ុនផលិតឱសថធំៗត្រូវតែចូលរួមចំណែកក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានេះ ហើយនេះក៏ជាការពង្រឹងនូវកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរវាងបណ្តាប្រទេសអន្តរជាតិជាច្រើន ដើម្បីទទួលបានភាពជោគជ័យផងដែរ»៕
